Κριτικές

   Το ντεμπούτο του Μάριου Δημητριάδη τιτλοφορείται Σκοτεινές Μέρες και, αναμφισβήτητα, η ονομασία του το αντιπροσωπεύει απόλυτα: 
   Το αναπάντεχο ταξίδι του Έκτορα στον παράλληλο κόσμο είναι μονίμως μουντό και σκοτεινό, γεμάτο ανασφάλεια, ερωτήματα και αμφιβολίες. Οι αντοχές του δοκιμάζονται συνεχώς· τόσο, που συχνά αναγκάζεται να αναπροσαρμόσει τα όριά του. Αλλά και πώς να μην το κάνει; Σε κάθε γωνία του αφιλόξενου τόπου συναντά και από έναν καινούργιο μπελά, μία ακόμη δυσάρεστη έκπληξη. 
   Το ευχάριστο είναι ότι η ασφαλής θέση του αναγνώστη μου έδωσε την ευκαιρία να απολαύσω το εν λόγω ταξίδι. Δικαιολογημένα. Η ιστορία είναι έξυπνα δομημένη και ο λόγος του συγγραφέα είναι ευχάριστα λιτός και ουσιαστικός. Το στοιχείο που κατά τη γνώμη μου χαρακτηρίζει κυρίως το σενάριο είναι το μυστήριο, και θεωρώ ότι το απέδωσε πολύ έξυπνα. Απόδειξη σε αυτό είναι ότι συχνά έπιανα τον εαυτό μου να θέλει να μάθει άμεσα τι θα γίνει παρακάτω. Ακόμη καλύτερα, προς το τέλος το βιβλίο κάνει και μία μεταστροφή προς τον τρόμο, η οποία τονώνει έξυπνα την ιστορία κοντά στην κορύφωσή της.
   Συνολικά, έμεινα πολύ ευχαριστημένος. Προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο. Όσο για μένα, σίγουρα θα ασχοληθώ ξανά με τον συγκεκριμένο συγγραφέα.

                                                                                                                     Μια κριτική του συγγραφέα                                                                                                                                                                            Γιώργου Δάμτσιου


    Σε αυτή την ιστορία, κάθε φορά που κοιμάται ο πρωταγωνιστής μεταφέρεται σε μια εναλλακτική πραγματικότητα στην οποία η πόλη είναι εντελώς άδεια και τα κτήριά της προέρχονται απ' όλο το φάσμα του χρόνου. Εκεί βασιλεύει ο άρχοντας του σκότους και οι υπηρέτες του που λέγονται απρόσωποι. Εκεί επίσης ο πρωταγωνιστής, ο Έκτορας, γνωρίζει τον έρωτα. 
   Επαρκώς σκοτεινή η αφήγηση με έξυπνους συνδυασμούς της γοτθικής με τη συμβατική γραφή, όπως και σωστή χρήση τους στα κατάλληλα σημεία. Ένα εξαιρετικό ντεμπούτο του συγγραφέα στον ελληνικό τρόμο που αποδεικνύει ότι το μέλλον του είδους είναι πολλά υποσχόμενο. 
   Βιβλίο που με ταξίδεψε στις αρχετυπικές πολιτείες που είναι χαραγμένες στο συλλογικό ασυνείδητο, γι αυτό και ταυτίστηκα με τα δρώμενα. Εξαιρετική κοσμοπλασία με πολύ ενδιαφέρουσες εξερευνήσεις και τρομακτικές αναμετρήσεις.

                                                                                                                     Μια κριτική του συγγραφέα            
                                                                                                                             Βασίλη Γιαννάκη

   Το πολύ καλό με τη λογοτεχνία (και ίσως ακόμα περισσότερο αυτής της περίεργης εποχής που ζούμε) είναι πως συχνά κανείς βλέπει εκεί σκάλες που οδηγούν σε ασυνήθιστους χώρους. Επίσης ο καθένας βλέπει τα δικά του στα έργα των άλλων, αν του αρέσουν.

   Το πρώτο που σκέφτηκα για το βιβλίο του Μάριου είναι πως (παραδόξως) κανείς για να βρει μια άκρη αναγκάζεται να μπει πιο βαθιά στους κλειστούς χώρους, τα κτίρια του κόσμου που παρουσιάζει. Συνήθως οι ανακαλύψεις γίνονται στα ανοικτά πεδία. Όμως όπως και ο εσωτερικός κόσμος, ή τα όνειρα μας, έτσι και τα κλειστά κτίρια στο βιβλίο αυτό του Μάριου κρύβουν πολύ μεγαλύτερα και σημαντικότερα πράγματα απο εκείνα που βρίσκουμε στους περιπάτους μας στην πόλη.


   Καλή συνέχεια Μάριε...

                                                                                                                     Μια κριτική του συγγραφέα
                                                                                                                       Κυριάκου Χαλκόπουλου

   Όταν διαβάζω ένα βιβλίο θέλω να μπορώ να μπω εύκολα στη θέση του πρωταγωνιστή. Θέλω οι ήρωες να είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Ο Μάριος Δημητριάδης με το βιβλίο του "Σκοτεινές μέρες" κατάφερε και με έβαλε στο πετσί του Έκτορα από τις πρώτες σελίδες. Το κείμενο ρέει αβίαστα και σε οδηγεί σε μια κορύφωση τρόμου αφήνοντας και μια ελπίδα για ένα sequel. Το διάβασα μονορούφι. Θα πρότεινα σε επίδοξους αναγνώστες που βλέπουν "ζωντανούς" εφιάλτες να το διαβάσουν την ημέρα και όχι λίγο πριν κοιμηθούν! Περιμένω ανυπόμονα την επόμενη δουλειά του Μάριου.

                                                                                                  Μια κριτική του συγγραφέα και εκδότη
                                                                                                                Αχιλλέα Τριαντόγλου

   Πολύ καλός λόγος,συνεκτικά δεμένος,αρκετά περιγραφικός και λεπτομερής σε τέτοιο βαθμό που νομίζεις οτι είσαι εσύ ο ίδιος ο πρωταγωνιστής του βιβλίου και ο κόσμος που περιγράφεται ανοίγεται μπροστά σου.Άλλο ενα στοιχείο που μου άρεσε είναι η αγωνία για το μετά που σου περνούσε ώστε να μην θέλεις να σταματήσεις να διαβάζεις αλλά να θες να διαβάσεις λίγο ακόμα και μετά πάλι λίγο ακόμα κ.ο.κ. Όπως επίσης και το τέλος το οποίο είναι ολίγον τι απρόσμενο,χωρίς να πω τα συναισθήματα που σου δημιουργεί για να μην προδώσω την κατάληξη της...περιπέτειας του Έκτορα.
Εν κατακλείδι, η γενική εικόνα που αποκόμισα από αυτό το πρώτο συγγραφικό εγχείρημα του κ.Δημητριάδη είναι θετική και ελπιδοφόρα για το μέλλον. Περιμένω με περιέργεια να δω και την συνέχεια.

                                                                                                                                  Μια κριτική του                                       
                                                                                                                           Γεώργιου Αποστολίνα

   Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του εν λόγω βιβλίου, άρχισα να ελπίζω στο μέλλον της ελληνικής βιβλιογραφίας, και συγκεκριμένα στην κατηγορία-θεματολογία του φανταστικού και τρόμου. Ήταν πολύ καλό. Λαμβάνοντας σοβαρά υπόψιν και ότι είναι το πρώτο εγχείρημα του συγγραφέα, τότε έχουμε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Ίσως κουράσουν οι λεπτομερείς περιγραφές των τοπίων, αλλά ταυτόχρονα βοηθούν τον αναγνώστη να βιώσει και να συμπορευτεί μαζί με τον πρωταγωνιστή του βιβλίου. Αποζημιώνουν η πλοκή, η υπόθεση, η εξέλιξη και φυσικά το τέλος!!!! Το λάτρεψα το τέλος!!!

                                                                                                                      Μια κριτική του Χρήστου Γρηγορίου                                                                                                                                                          μέσα από το blog Βιβλιοφιλία




  Οι «Σκοτεινές μέρες» του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα Μάριου Δημητριάδη είναι ένα βιβλίο που οι φαν των ιστοριών φαντασίας είναι σίγουρο πως θα λατρέψουν.Ο Θεσσαλονικιός συγγραφέας οδηγεί τον βασικό ήρωα του βιβλίου Έκτορα να δραπετεύσει από την ήρεμη και ταυτόχρονα πληκτική ζωή που ζει σε μια πόλη του σήμερα, όταν ξαφνικά ανακαλύπτει πως ακροβατεί ανάμεσα σε δύο κόσμους υφαίνοντας το πέπλο της αγωνίας με εξαιρετική μαεστρία και δεξιότητα.Ο ήρωας στην προσπάθεια του να βρει την αιτία αυτής της παραδοξότητας κινείται μέσω της φρέσκιας ματιάς του συγγραφέα σε μονοπάτια μυστηρίου ενώ σε αρκετά σημεία του βιβλίου έρχεται αντιμέτωπος με τον τρόμο. Η ζωή του μετατρέπεται σε μία αγωνιώδη περιπέτεια, ενώ καλείται να βρει λύση σ’ ένα κόσμο όπου τα πάντα δείχνουν φαινομενικά ίδια με τον δικό του, αλλά κρύβουν μια σειρά από παράλογα και παράξενα συμβάντα που δεν τα χωρά ούτε η πιο δυνατή φαντασία.Ένας παρανοϊκός δαίμονας, απρόσωποι φύλακές με κρυφές επιθυμίες και μία αινιγματική γυναίκα είναι μόνο λίγα από τα κομμάτια του παζλ μυστηρίου που επιδέξια συμπληρώνει ο συγγραφέας καθώς περνούν οι σελίδες του βιβλίου, καταφέρνοντας με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη αλλά να κορυφώνει την αγωνία και να αυξάνει την ένταση στο δρόμο για την κάθαρση δίνοντας τελικά ένα τέλος ομολογουμένως αναπάντεχο.Η γραφή του Μάριου είναι σύγχρονη, με ωραίες και αληθοφανείς περιγραφές, χωρίς ωστόσο να κουράζει με περιττά στοιχεία. Ο κόσμος που αποτυπώνει η γραφίδα του συγγραφέα είναι δομημένος με μαεστρία, καθώς ο ήρωας του βιβλίου διασχίζει ένα κόσμο-κράμα πολλών και διάφορων εποχών. Αν προσθέσουμε και την άριστη τυπογραφική δουλειά των εκδόσεων Λογείον και το εντυπωσιακό εξώφυλλο, τότε έχουμε να κάνουμε με μια πολύ αξιόλογη πρόταση.Οι «Σκοτεινές μέρες» του Μάριου Δημητριάδη είναι ένα βιβλίο που δεν θα απογοητεύσει τους οπαδούς του είδους καθώς προμηνύει μια καθόλου σκοτεινή αλλά αντιθέτως εξαιρετικά φωτεινή και ενδιαφέρουσα συνέχεια του συγγραφέα στη λογοτεχνία.
                                                                                                         
                                                                                                                       Μια κριτική της Ιωάννας Γκανέτσα                                                                                                                                                            μέσω του site τοβιβλίο.net

   Πολλοί είναι αυτοί(ανάμεσά τους κι εγώ) που παρακαλάνε, μέσω των ονείρων τους να μεταφερθούν σε άλλους παράλληλους κόσμους. Να ζήσουν μία περιπέτεια εκεί και όταν ένας δαίμονας τους στριμώξει, να ξυπνήσουν και να επιστρέψουν στην ασφάλεια του σπιτιού τους! Και αν αυτό δεν συμβεί; Αν κάθε φορά που κλείνουν τα μάτια τους ο εφιάλτης επιστρέφει; 

Ένα κλειστοφοβικό καλογραμμένο βιβλίο που σε κάνει να φοβάσαι να γυρίσεις την σελίδα, φοβούμενος τι θα κρύβει. Παρ όλα αυτά θέλεις να μάθεις τη συνέχεια και ξαναβυθίζεσαι στην σκοτεινή ομορφιά των σελίδων του. Με πολλά στοιχεία τρόμου, κυρίως προς το τέλος. Όμως είναι η ατμόσφαιρα που σε τρομάζει πολύ περισσότερο από τον τρόμο. Το ‘μίσησα’ αυτό το βιβλίο. Φοβόμουν το συναίσθημα που μου δημιουργούσε. Όταν έφτανα προς το τέλος, ένοιωθα ανακουφισμένος που τελειώνει. Ήλπιζα ότι οι εφιάλτες θα τελειώσουν μαζί του. Όμως, μέσω του τέλους του βιβλίου, οι εφιάλτες επιστρέφουν. Ελπίζω στο επόμενο δημιούργημα του, ο συγγραφέας να καταφέρει να τους διώξει… και να τους αντικαταστήσει με νέους… Εγώ θα είμαι εκεί.

                                                                                                                    Μια κριτική του συγγραφέα                                                                                                                                                                               Χρήστου Κεσκίνη

Καθώς διαβάζεις τις "Σκοτεινές Μέρες" αναρωτιέσαι τι πραγματικά έχει σημασία στη ζωή τελικά, με την ηθική αντιμετώπιση καταστάσεων να μπλέκεται με το προσωπικό συμφέρον κι ακόμα πιο δύσκολα, μέσω μεταφυσικών εμπειριών με την επιβίωσή σου ή την επιβίωση αυτών που αγαπάς. 

Η συνεχής μάχη του ήρωα στην εκάστοτε πραγματικότητά του και τα διλήμματα που έχει στην καθεμιά, καθώς και τα συνεχή ερωτήματα γύρω από αξίες όπως της φιλίας, της δικαιοσύνης και της αγάπης είναι φαινομενικά δοσμένα από τον συγγραφέα. Η ιστορία έξυπνα δομημένη, με πλούσιο λεξιλόγιο, πατάει πάνω στο αρχέγονο συναίσθημα-οδηγό των πάντων, του έρωτα, και χτίζεται χωρίς να αφήνει κανένα κενό μέχρι την κορύφωσή της. 

Τα στοιχεία της αγωνίας και του μυστηρίου είναι έντονα σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου, με τον φόβο και τον τρόμο και την αντίστοιχη ανατριχιαστική ατμόσφαιρα να τρυπώνει χαρακτηριστικά μέσα στο μυαλό σου και να παραμένει εκεί.

Ακόμα πιο ιδιαίτερα, μπαίνεις σε πολλές σκέψεις, αν η ιστορία κατανοηθεί κατά μια μεταφορική της έννοια και σου δημιουργήσει σκέψεις για τα διλήμματα που έχεις όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τους αντίστοιχους "δαίμονές" σου καθώς και πώς αποφασίζεις τελικά για το ποιες πράξεις θα κάνεις και τι είσαι τελικά προετοιμασμένος να κάνεις σε σχέση με αυτά που νόμιζες και έλεγες ότι μπορούσες. 
Και μια τελική προειδοποίηση: Οι "Σκοτεινές Μέρες" σε παγιδεύουν και δεν μπορείς να ξεφύγεις ακόμα και μετά που τελειώνει το βιβλίο...

                                                                                                                  Μια κριτική της συγγραφέως                                                                                                                                                                          Ευαγγελίας Παπανίκου

Μια ιντριγκαδόρικη ομολογουμένως ιδέα, η οποία κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος με την ωραία ατμόσφαιρα και το ρυθμό της. Η γραφή και το characterization είχαν περιθώρια βελτίωσης αλλά γενικά πρόκειται για ένα βιβλίο που περνάς καλά μαζί του, αν είσαι φαν του μυστηρίου και του τρόμου φυσικά.

                                                                                                                   Μια κριτική του συγγραφέα                                                                                                                                                                                  Νίκου Μούρα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου